Hulpverleningspraktijk Voluitleven
Voor de vrouw een raadsel, voor de man een weet.
Daar sta je dan. Je man is bij je weg. Zomaar. Hij pakte zijn koffers en vertrok. Niet eens na een heftige ruzie. Hij ging gewoon. Daar sta je. Met twee kinderen. En nu? Je begrijpt er niets van. De paniek slaat toe. Sommige relaties lijken heel plotseling te eindigen, doordat één van beide partners er opeens vandoor gaat. In dit geval gaat het over de man. Hij gaat er zomaar vandoor. Hoe kan dat? Kan jij het als vrouw zien aankomen? Kun je het dan voorkomen? Het is niet te vatten!
De vrouw gaat het conflict aan
Dat de man vaak degene is die wegloopt, heeft alles te maken met hoe mannen en vrouwen in bepaalde opzichten verschillen in onze samenleving. Terwijl vrouwen hun frustraties en irritaties gemakkelijker uiten en daarmee soms ruzie forceren, zijn mannen meer geneigd om hun frustraties in te slikken. Ze moeten het eerst zelf verwerken voordat ze hiermee naar buiten kunnen komen. Dat brengt het risico met zich mee dat er snel een verwijdering kan ontstaan. De vrouw voelt wel dat er iets aan de hand is, ook als de man niets zegt. Hij is er niet helemaal bij is en zelfs behoorlijk afwezig. Ze zal daarom eerder op hem gaan vitten en snauwen. Om hem terug te halen. Een uiting van onzekerheid. Dat maakt de verwijdering alleen maar groter. Totdat de bom barst in de vorm van een heftige ruzie. Maar het kan ook heftiger worden. De man loopt weg en begint ‘doodleuk’ een andere relatie.
Moederfiguur en nietsnut
Volgens de Belgische hoogleraar Vansteenwegen zijn mannen, die liever weglopen, vaak mannen die een minderwaardige positie innemen in een relatie. Ze zien hun vrouw vaak meer als ‘moederfiguur.’ Vaak is de vrouw in zo’n relatie degene die het huishouden bestuurt. Deze man is van huis uit gewend niets te doen, en blijft niets doen. Een ‘nietsnut’. Dat dwingt de vrouw nog meer in een ‘moederrol’. De relatie is niet gelijkwaardig. Dat maakt het voor de man gemakkelijker om weg te lopen. Tegen een moeder kun je je afzetten. En van haar weglopen, net als in de puberteit!
Kinderen maken het complexer
Is dat dan de enige oorzaak van het uit elkaar gaan van een relatie? Het feit dat de man de vrouw teveel als moederfiguur ziet? Of het feit dat een vrouw die rol teveel aanneemt? Nee, natuurlijk niet. Vaak spelen meerdere zaken een rol. Zo wordt een relatie vaak ingewikkelder op het moment dat er ook kinderen komen. Zeker als de vrouw degene is die altijd het meeste in het huishouden doet. Zij voelt zich dan heel erg in beslag genomen en zal een beroep op haar man gaan doen. Die is dat niet gewend, wil dat ook niet. Hij zet zich af, neemt nog meer afstand. Hij blijft zich gedragen als een jongen, terwijl de vrouw na het baren meisje af is geworden. Zo kan een ingezette verwijdering langzamerhand steeds groter worden.
De man en zijn kwetsbaarheid
Een bijzonder kenmerk van mannen die weglopen is dus dat ze conflicten vermijden. Ze praten niet. Dat kan, zeker als ze de vrouw als moederfiguur zien, vooral uit angst zijn: “Ik verlies het toch. “ Maar daarnaast speelt ook iets anders een rol: mannen hebben veel langer last van een conflict. Fysiologisch gezien zijn mannen gevoeliger. Hun hartslag en bloeddruk zijn veel langer van slag na een ruzie. Ook daarom willen ze conflicten dus vermijden en houden ze hun mond. Ook als dat een verwijdering veroorzaakt. Daardoor zijn het veel vaker mannen dan vrouwen die een relatie plotseling verbreken en letterlijk het huis uitstappen met een koffer in de hand.
De rol van de vrouw
Natuurlijk ligt de schuld niet alleen bij de man. Het is een zaak van 50-50. Ook de vrouw heeft wel degelijk invloed op het verslechteren van de relatie. Vrouwen staan weliswaar bekend om hun vermogen tot multitasken, ook hen wordt het wel eens te veel. In de hectiek van het leven, in hun poging om hun aandacht te verdelen tussen werk, huishouden en kinderen, vergeten ze wel eens om ook geliefde te zijn. Niet voor niets kan afname van het seksuele leven een signaal zijn van een verslechterende relatie. Het is bijna nooit de oorzaak, maar wel een teken dat er iets niet goed zit. Een vrouw moet zich daarom ook proberen te verplaatsen in haar partner, en proberen om hem niet uit het oog te verliezen. Juist omdat hij zijn gevoelens vaak verzwijgt. Een beetje meer vriendelijkheid doet wonderen.
Vaak komt het toch nog goed!
Veel mannen gebruiken een nieuwe liefde als excuus om hun partner te verlaten. Maar veruit het gros van deze mannen verlaat die nieuwe liefde al binnen een paar maanden. Er blijkt een dieper probleem. Een probleem die ze niet zelf op kunnen lossen. Gelukkig zoeken mannen in die situatie steeds vaker hulp. Ze komen er langzamerhand achter dat het probleem misschien bij hen zit. Bijvoorbeeld doordat ze niet hebben leren praten. Of doordat ze alles wat hun partner doet als vanzelfsprekend aannemen, de partner niet genoeg waarderen. Ze kunnen leren zien hoe hun houding ook effect heeft op hun partner. Gelukkig blijkt het vaak mogelijk om na individuele en gezamenlijke hulp toch weer als gezin verder te kunnen. Een relatie kan na zijn weglopen om conflicten te vermijden zeker nog goed komen.
Lieve partner, als je dit leest begrijp je me nu? En waarom ik nooit een relatie wilde beginnen? Ik heb deze keuze; of ik blijf alleen zonder vrienden en zonder partner. Of ik blijf alleen met partner en toch weer alleen zonder kinderen en in de financiële misère! Nou, dan kan ik toch beter alleen blijven zonder vrienden en zonder partner? Mijn kinderen krijg ik toch nooit te zien.
Ik begrijp het heel goed. Ik ben een vrouw van 60 jaar en ik denk het zelfde er over, sterker nog; het is de beste beslissing. Blijf alleen rustig leven en blij met je zelf. Tot ziens met dat hele gedoe en alle problemen, weet u, dat is gewoon zonde van de tijd en zonde van de leven. U doet het hartstikke goed en dat is de beste oplossing.
Ik loop ook soms weg als een conflict uit de hand dreigt te lopen. Niet omdat ik denk dat ik de discussie niet kan winnen maar omdat ik weet dat mijn partner de regels van het gesprek constant aanpast zodat ze altijd met nieuwe argumenten kan komen waarom ik waardeloos ben. Dit wordt niet genoemd in het artikel maar is een veel voorkomend probleem. Zowel bij mannen als bij vrouwen. Het is een gevolg van een opvoeding waarin het kind onvoldoende heeft geleerd dat niet iedereen dingen hetzelfde ervaart, waarna het kind overtuigt is van de eigen goede bedoelingen en, daaropvolgend, dat iedereen met een afwijkende houding dus slechte bedoelingen heeft. Dit heb ik bij mijn partner pas echt doorgekregen na enkele jaren een relatie te hebben en ik vind het zorgwekkend dat dit soort artikelen dergelijke mentaliteiten aanmoedigen. De meeste mannen kunnen tegenwoordig prima over hun gevoelens en emoties praten, maar dan moet de vrouw daar wel voor openstaan. In een relatie werken alle partijen keihard en mogen ze beide meer oog voor de ander hebben. Met dit soort artikelen vergroot je de afstanden alleen maar.
Vrouwen willen sowieso vaker praten over de relatie dan mannen, wat eigenlijk betekent: praten over hem, wat er niet aan hem deugt. En als de man echt de verkeerde vrouw treft wordt hij ook tussendoor vaak terecht gewezen. Dit soort vrouwen missen het vermogen om de eigen rol in zo’n benauwend toneelstuk te zien. Ok, het zijn ook vaak mannen die geen idee hebben welke keuzes ze maken in hun leven. Hij zat eerst onder de plak van zijn ouders en vervolgens bij zijn vrouw. Ongelijkwaardigheid zie je ook wel eens andersom. Zeker in andere culturen. Daar heeft de vrouw niets te vertellen en te luisteren naar de man.
Maar in Nederland neigt het er naar de vrouwen de baas zijn. Mannen moeten stoer zijn, maar ook lief en sociaal, maar geen watje. Hij moet een getraind lijf hebben maar mag niet te ijdel zijn. Hij moet initiatief tonen maar geen enkele grens over gaan. Hij moet van alles voor haar doen…. en laten.
De mannenbladen zoals menshealth werken er ook aan mee om de perfecte man te zijn, die netjes voldoet aan alle verwachtingen.
Na een aantal emancipatie golven voor vrouwen lopen de mannen nog hopeloos achter.
Mijn ex is een jaar geleden van de ene dag op de andere vertrokken. Ik merkte dat hij zich terug trok, maar als ik vroeg wat er was kreeg ik geen reactie. Ik zei dat we als koppel vaker terug dingen samen moesten doen stelde weekendjes of een etentje voor… uiteindelijk zijn we gaan eten, waarbij hij aan het lachen was en over zijn muziekambitie aan het praten was. Ik had een goed gevoel en dacht ok we kunnen het nog samen gezellig hebben. Thuis klapte hij terug dicht. Op seksueel gebied kwam het initiatief vaak van mij en was er niet echt iets veranderd.
Twee weken na ons etentje later wou ik rustig praten en zei ik dat we precies uit elkaar aan het groeien waren. Ondertussen had ik het volledige huishouden voor mijn rekening en moest ik geen beroep op hem doen terwijl hij muziek componeerde… dat was zijn lang leven. En ik wou hem die ruimte geven. Ik kreeg als respons dat hij wou scheiden – zo van de ene dag op de andere. Mijn wereld viel uiteen. Ondertussen is de moederrol die hij mij had opgelegd terug overgenomen door zijn eigen moeder. Hij heeft helaas nog geen inzichten gekregen en heeft nog niet de stap gezet om hem te laten behelpen.
Wat ontzettend naar dat dit je overkomen is, anoniem. En wellicht ook het beste wat je kon overkomen! Zo te lezen gaf je veel voorrang aan zijn behoeften en deed je jezelf daar tekort mee. Wie weet ben je al aan de gang om jezelf belangrijk te gaan vinden en assertiever te worden? Ik wens je een hele mooie liefdevolle gelijkwaardige relatie toe!
Op 31 dec 22 voelde ik een ijskoude afstandelijkheid van hem, heb hem op 1 januari gevraagd wat er scheelde, heb niets gemerkt de weken, maanden ervoor. Het gezin liep prima, weliswaar beetje sleur maar geen ruzies of grote dingen. Op 4 januari kwam na veel trekken en duwen het hoge woord eruit, het is beter om uit elkaar te gaan. De reden waarom is mij nog steeds niet helemaal duidelijk, hij zie, ik ben niet gelukkig met dit ‘plaatje’, ik houd niet van zichzelf dus kan dan ook niet van jou houden, ik belemmer jou alleen maar enz… en toen ging hij. Er was geen ander in het spel zei hij. Na 20 jaar relatie ineens (voor de 2e keer) weg. 6 jaar geleden liep hij ook weg, toen ook in december, is voor 3 maanden weg geweest. Ik heb heel veel verdriet gehad toen, was er kapot van, nu merk ik dat ik niet meer wil, die onvoorspelbaarheid, dat infantiele gedrag, het zwijgen, opkroppen, alles zelf willen uitzoeken. Ik vind het zo onvolwassen, je kan toch gewoon erover praten? Met respect van beide kanten? Of in therapie gaan? Hij bezorgt ook 2 kinderen veel verdriet van het verlies van een mooi gezin. Zo jammer maarja. Ik moet door. Moet het accepteren.
Het blijft op emotioneel niveau onbegrijpelijk dit onverantwoordelijke gedrag van je man om voor de tweede keer jullie gezinsleven zomaar uit te wandelen. Blijkbaar heeft hij niks geleerd van de eerste keer hoe belangrijk het is om met elkaar te communiceren hoe je je voelt in de relatie en binnen het gezin. Hebben jullie toen afspraken gemaakt hoe om te gaan met gevoelens van onvrede van zijn kant? Sterk van je dat je zo niet verder wilt gaan met deze onvolwassen man. Zoveel leed veroorzaken, terwijl hij zijn mond maar open hoefde te doen. Voor hem flink werk aan de winkel. Ik wens jou en de kinderen heel veel sterkte toe met dit acceptatieproces!