Het helen van de moederwond is een proces van vele jaren
Hoe herken je de moederwond bij jezelf als vrouw? De moederwond is een collectieve wond, toegebracht door het verknipte vrouwenbeeld dat vooral het instituut kerk aan vrouwen en mannen heeft opgelegd.  Zelfontwikkeling, zelfbespiegeling, verwerking van doorgegeven pijn van moeder op dochter, en het omarmen van je innerlijke moeder zijn onderdeel van dit traject.

Hoe werkt het persoonlijke aspect door?
De moederwond is de pijn die vrouwen oplopen bij hun moeder over hun vrouw-zijn. We hebben allemaal boodschappen van onze moeders meegekregen hoe je je als vrouw hoort op te stellen, te denken, te voelen en te gedragen. Deels omdat onze moeders ons wilden behoeden voor barsten en deuken en in het ergste geval buitensluiting van het dorpse of stadse leven. Deels soms ook door het hun dochter niet te gunnen een fijner leven te krijgen, omdat de innerlijke pijn zo beknot te zijn haast niet te (ver)dragen is.

Hoe werkt het culturele aspect door?
Het patriarchaat schrijft rolpatronen voor vrouwen voor, zoals belang hechten aan de goedkeuring van de ander, de ander het voordeel van de twijfel gunnen door niet direct je grenzen aan te geven als de ander grensoverschrijdend gedrag vertoont, verzorgend zijn, hoofdverantwoordelijk zijn voor de relatie en de kinderen, het geluk van de ander boven je eigen geluk stellen, conflicten vermijden door je schikken in de relatie waardoor je jezelf stelselmatig  tekort doet.

Door de eeuwen heen is het een cultureel patroon geworden, een soort van onuitgesproken contract tussen man en vrouw, dat de vrouw haar lichaam inruilt voor geborgenheid, sociale zekerheid, bescherming en ontspanning.

De emotioneel afwezige moeder en emotionele verwaarlozing
Hoe herken je de moederwond bij jezelf als vrouw? Als je als dochter onvoldoende wordt gespiegeld door je afwezige moeder, dan is er meestal iets aan de hand, zoals dat je moeder worstelt met depressieve gevoelens, ze mantelzorg heeft voor haar ouder(s), verslaafd is aan alcohol of drugs, een eetstoornis of een psychische stoornis heeft, altijd moet werken om rond te komen, ziek is, een narcistische persoonlijkheidsstoornis of een narcistische partner heeft, er alleen voor staat met de opvoeding, een psychische stoornis heeft en amper contact maakt met haar eigen pijn en dit onbewust doorsluist naar haar dochter.

De moederwond beschikt over de nodige overlevingsmechanismen om de pijn te kunnen hanteren (bijvoorbeeld in je hoofd zitten). De dochter op haar beurt ontwikkelt een aantal strategieën om gezien te worden door haar moeder door voor haar te gaan zorgen (codependentie), oververantwoordelijk te zijn, zich aan te passen aan haar moeder (en de ander) en het lot en de last van moeder te gaan dragen.

Hoe herken je de moederwond bij jezelf als vrouw?
Ben ik wel waardevol?
•Herken je diep vanbinnen onderdrukte boosheid dat je niet krijgt wat je wilt van je partner(s)en dan onvriendelijk, hard en liefdeloos kunt uitpakken? Of eindeloos kunt klagen, vitten en zeuren?

Ben ik wel goed genoeg?
•Herken je de ‘verborgen’ angst om eraan onderdoor te gaan als je niet krijgt wat je nodig hebt van je partner? En dat je ‘eiseres’ wordt?

Ben ik wel om van te houden?
•Herken je hoe bang je bent om toe te geven, laat staan om te laten zien, hoezeer je het nodig hebt om te weten hoe je partner zich voelt, wat hij/zij denkt, wat hij/zij wil met jou, en of hij/ zij bij je blijft? Dit, in het licht van wat stel ik voor, gevoed door de angst om alleen te zijn met jezelf, je onveilig te voelen en hoe lastig het kan zijn om verbindingen te maken met anderen?

Ben ik wel belangrijk?
•Herken je het dat je in moederlijk gedrag vlucht naar je partner toe in een poging om jezelf over je vrouwelijke kwetsbaarheid heen te manoeuvreren? Om zo overwicht en controle te kunnen houden in de relatie? Of juist niet thuis te geven door je af te sluiten voor je partner, je hart te pantseren en ‘de vrije vrouw’ uit te hangen?

Ben ik mislukt?
•Herken je het dat je bang bent voor wat de ander van je vindt, dat je niet mag falen en juist grote angst hebt om te falen, je je schaamt als je fouten maakt, naar goedkeuring blijft verlangen van je moeder ook al ben je een volwassen vrouw, en het onbestemde gevoel kan hebben dat er iets mis is met jou? Of dat je het net niet in je hebt en het geluk altijd aan je neus voorbij zal gaan?

Doe ik er wel toe?
•Herken je het hoe beangstigend het is om gezonde grenzen aan te geven, omdat je diep van binnen niet kunt voelen dat je ertoe doet? Dat het daarom zo moeilijk is om te voelen wat je behoeften zijn, want wie ben ik, laat staan waar je grenzen liggen en dat ook nog eens aangeven. Dit wordt zichtbaar in uitstel- en vermijdingsgedrag.

Ik hoop dat deze criteria het voor jou vergemakkelijken hoe je de moederwond herkent bij jezelf als vrouw!