Stiefouderschap een groot avontuur

Als je een relatie aangaat met iemand die kinderen heeft uit een eerdere relatie, begin je meestal vol goede moed. Jullie houden immers van elkaar, samen sta je sterk. Dan zal het wel goed komen. Toch?

Wat heeft succes?

Eenmaal aan het avontuur begonnen, kom je al snel met beide benen op de grond. Stiefouders kunnen vaak het gevoel hebben er niet echt bij te horen, ervaren soms een concurrentiestrijd met de stiefkinderen en komen vast te zitten in kluwen van gevoelens en emoties. Het kost tijd om daaruit te komen, maar het kan zeker wel!

Tip 1: wees niet te streng voor jezelf

Als je vol goede bedoelingen bent begonnen, vol goede voornemens dat jij niet in de valkuilen van andere stiefouders gaat vallen, ben je misschien wel teleurgesteld geraakt in jezelf. Jij zou het toch allemaal anders doen? Jij zou geen last krijgen van jaloeziegevoelens vanwege de band tussen je partner en zijn kinderen. Jij zou volledig begrijpen dat ze tijd nodig hebben om je volledig te accepteren. Jij zou accepteren dat ieder huis andere regels en gewoonten heeft. Jij zou je aanpassen. Jij zou… in ieder geval niet huilend van onmacht in je bed liggen, kinderachtige jaloeziegevoelens naar boven laten komen en schreeuwen tegen je partner of stiefkinderen. Wees niet te hard voor jezelf. Je kon van te voren niet overzien hoe het echt zou zijn. Dat kun je pas als je in de situatie zit. Word niet boos op jezelf, zit niet bij de pakken neer, maar deel je gevoelens met je partner. Wees open en eerlijk, ook naar jezelf. Wees bereid eraan te werken. Maar vooral: accepteer dat ook jij niet perfect bent.

Tip 2: Verwacht niet het onmogelijke

Misschien zie je steeds beter in dat de ideale situatie zou zijn dat je partner geen kinderen zou hebben. Dat hij niet altijd klaar zou staan voor zijn dochter, of dat zij niet altijd zorgen had over haar zoon. In het ideale geval zou jij de aandacht van je partner niet altijd met de kinderen moeten delen, zou je hem of haar volledig voor jezelf hebben. Wees realistisch. Je kunt niet van je partner vragen dat hij of zij de kinderen negeert. Je hebt zelf gekozen voor een partner met kinderen. Dat is misschien niet je ideaalbeeld, maar wel de werkelijkheid. Natuurlijk mag je er soms verdriet van hebben dat de werkelijkheid zo is. Je mag ook best met je partner delen dat je daar soms moeite mee hebt. Vraag hem, als de kinderen niet in de buurt zijn, je even vast te houden, even er helemaal voor jou te zijn. Maar vraag niet het onmogelijke.

Tip 3: Werk aan je relatie

Liefde is werken. Investeer daarom tijd en energie in je partner. Maak afspraken. Plan bijvoorbeeld elke week of maand een avondje samen uit. Een avondje zonder kinderen. Een avond voor jullie twee. Als je investeert in je relatie, als de band tussen jullie steeds hechter wordt, maakt dat moeilijke situaties makkelijker.

Tip 4: Ken jezelf

Iedereen heeft zwakke plekken. Littekens uit het verleden, die bij sommige gebeurtenissen toch weer een open wond worden. Ook jij hebt ze. Misschien ben je als kind wel verlaten door je ouders, heb je je altijd een buitenstaander gevoeld. Dan ben je extra gevoelig voor het gevoel van buitensluiten en kan je extra heftig reageren als er momenten zijn waarin de band tussen je partner en zijn of haar kinderen pijnlijk duidelijk wordt. Misschien heb je wel altijd gezorgd voor anderen en wil je ook heel graag zorgen voor je stiefkinderen, maar accepteren zij dat niet. Dat kan pijn doen, wonden open maken. Wees je bewust van dingen die je uit balans brengen en probeer dat te voorkomen. Laat anderen geen slachtoffer worden van jouw frustraties. Lukt dat niet? Zoek dan hulp, bijvoorbeeld therapie. En deel je, misschien irrationele, gevoelens met je partner.

Tip 5: Communiceer verstandig

Als buitenstaander heb je soms een heldere kijk op de dingen die scheef lopen in het gezin waar je instapt. Je ziet hoe je partner zich door zijn kinderen laat inpalmen, hoe ze je partner voor hun karretje spannen. Je ziet hoe je partner zijn of haar kinderen idealiseert, zich laat gebruiken en de kinderen teveel in de watten legt. Soms kan het heel goed zijn daarover te praten, dat wat je ziet gebeuren te delen. Dat kan de verhoudingen in het gezin ten goede komen. Maar denk wel goed na over de manier waarop je dat doet. Ga allereerst na wat je motivatie is. Zeg het niet omdat jij er beter van wordt, maar uit liefde, om de andere te helpen. Daarbij is het ook heel belangrijk verwijten te vermijden. Laat zien dat je de liefde van je partner voor de kinderen begrijpt, dat je ook wel weet dat niemand het expres doet. En houd je bij de feiten. Zodra je emoties een rol laat spelen of feiten gaat interpreteren, kan er grote onenigheid en onbegrip ontstaan. Probeer dat vooral te vermijden.

Laat je helpen

Met bovenstaande tips, goede wil en veel geduld kan een samengesteld gezin na verloop van tijd goed gaan functioneren. Houd er wel rekening mee dat dat een paar jaar kan duren. In sommige gevallen is het goed om hulp te zoeken. Bijvoorbeeld als je merkt dat oude wonden niet genezen, maar blijven jeuken. Als je merkt dat je met je gevoelens geen raad weet, dat je niet meer kunt relativeren en je een buitenstaander blijft voelen. Ook als je niet weet wat je wel moet veranderen en welke zaken je moet accepteren omdat ze onveranderbaar zijn, kan hulp heel zinvol zijn. Laat je helpen om je nieuwe samengestelde gezin tot een mooi gezin te maken, waar ieder gezinslid zich kan ontplooien en gelukkig in kan zijn.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *